That girl, with an amazing awareness.
Scared and mixed up by feelings, emotions and thoughts.
“I don’t want to jog this horse anymore”, she said after his hindfoot slipped away in the sand.
“How come?”, I asked, to give her an opportunity to speak up for herself.
“It feels weird. Do you know if he’s okay?”, she asked me.“What do you know?”, I said.
“I don’t know”, she answered.
“And if you would know, what do you know?”… A river of words came out of her mouth and she came up with possibilities.
Playing with the energies of taking her power back.
The horse guiding her through the emotions she felt.

“Maybe you can ask him with your superpower if he wants to jog?”, I said.
And there, on that Saturday afternoon, that horse was jogging at his best and that girl with a smile on her face said: “I’m a horse whisperer”.

While bringing the horses to the pasture, she said:
“I feel so much and when I go to bed, I see all kinds of energies”.
We ended up sitting on the ground. Acknowledging her awareness. The horses facilitating her by creating a safe space. Sobbing, she started to talk about her experiences.
There we were, sitting in the pasture, drawing with little branches in the dirt, talking to the grass, apologizing that we were sitting on them. The horses guarding over us.

“What do you need, when you go to bed?”, I asked.
“I don’t know”, she said.
“And if you would know, what do you know?”. And again she came up with amazing ideas.
Playing with some tools to work her ideas out, the horses heads lowered and their eyes half closed.

And then…. She looked me straight in the eyes and said: “So actually it is a gift…?”

With the simple ingredients of nature, horses, fun, play, acknowledging and being non-judgmental, she was the answer to her own questions.
She jumped up with a smile on her face and ran to her pony. “Look, my pony can bow”, and we continued playing…

And if you would know, what do you know…?

“I don’t want to talk, I don’t want to ride, I even don’t want to go outside”.

Silence. A hug. A telepathic “I’m here”. A sigh. A Release.

Sipping on a coffee. Fidgeting with a stuffed toy. Being present with the energies. Being present with entanglements looping in the world beyond the five senses. Frequencies that cannot connect with each other. Allowing that to build up. Then…

A waterfall of speech. Two verbal languages mixed up in one sentence. A transrational way of using grammar and structure of sentences to match the first language, energy.

Detanglement of stuck energies, creating holes in a web. Creating a space between two worlds. Holding space for translating, shifting and converting. Facilitating that through. The cat doing his magic on the loose threads of the web. Stuffed toys flying through the air volunteering to make more holes in the invisible web. Noticing the energetic and bodily shifts. Tapping fingers in the spilled coffee. Again another waterfall of words defining that what’s in the space between two worlds.

Silence. The last threads floating to the ground.

The horses willingly contributing in the space between two worlds as if they were sitting at the kitchen table…

Enige tijd geleden was ik bij Chantal voor een bakkie koffie en wat ‘kletspraat’. En de honden hadden ook wat te vertellen. Chantal schreef zo’n cool bericht, dat het wellicht inspiratie is voor anderen… 
—————————————————————————————————————-
Blaffende honden bijten niet…..
Je hebt het vast wel eens gehoord ‘blaffende honden bijten niet’ en zeker al niet de 3 lieverds van mij .

Ksanthos (10 jr), Vyna (7 jr) en Bruce (6 jr), zijn mijn 3 honden die alle drie hun eigen rescue-verhaal hebben en al hun hele leven met mij verhuizen van hot naar her. Na vier jaar lang op Curaçao te hebben gewoond in een vrijstaand huis met en een gigantisch omheinde tuin waar ze de hele dag konden doen en laten wat ze wilden, was het dus 2 jaar geleden wel even flink aanpassen voor het drietal.

Terug in een standaard rijtjes huis mét buren, in een groene buurt met veel wandelmogelijkheden, dat dan weer wel .

Afijn, als baasje zijnde wil ik natuurlijk niets liever dan de hele dag met mijn woevers vertoeven maar helaas moet er ook ‘brokken in de bak’ komen dus na de dagelijkse ochtendwandeling van 45 minuten, wordt er vertrokken richting werk om bij thuiskomst Ksanthos, Vyna en Bruce in de auto te laden en richting bos te gaan voor de benen te strekken.

Dat ging prima, zo heb ik het altijd gedaan en nooit geen drama mee gehad. Totdat….
1 van mijn buurtjes mij liet weten dat, zodra ik met mijn auto de straat uit was gereden, het drietal toch wel een soort ‘honden-opera’ aan het opvoeren waren.
Omdat mijn buur nogal snel last heeft van gevoelige oortjes, besloot ik een camera te instaleren om te zien wat er aan de hand was.
En inderdaad na 5 minuten van vertrek, begon de ene hond te blaffen en vervolgens met zijn allen te janken. Dit duurde dan ongeveer 5-10 minuten en dan was het weer stil en tijd om te slapen.

Los van het feit dat deze ‘blaffende honden weliswaar niet bijten, maar toch wel voor wat irritatie zorgde bij de buur’ besloot ik een balletje op te gooien bij Ellen, nadat ik ook al in contact was geweest met een hondengedragtherapeut en zelf alle mogelijke scenario’s had uitgeprobeerd om de ‘vertrek- serenades’ van mijn honden te beperken. (Overigens moet ik erbij opmerken; dat ik natuurlijk niet alleen ongerust was over mijn relatie met de buur, die steeds minder gezellig werd, ik maakte mij vooral zorgen om de onrust die de honden waarschijnlijk ervaarde. Want elke gedrag, heeft toch een bepaalde aanleiding, totdat het een gewoonte wordt…)

Afijn, Ellen uitgenodigd voor koffie en worstenbroodjes en eigenlijk hadden we het niet eens specifiek over dit ‘probleem’, maar al kletsend benoemde ik wat mijn 3 woevers aan het uitspoken waren als ik er niet was.

Zoals ik Ellen al een aantal jaren ken, is zij niet het type van therapeutisch advies en stelde een paar vragen aan mij, om vervolgens weer over te gaan tot onze koetjes en kalfjes kletspraat.

Daags erna begon ik op te merken, via het bekijken van de camera beelden, dat Ksanthos, Vyna en Bruce aan zienlijk rustiger waren qua gedrag en ook niet meer in het aanhoudende geblaf en gejank scenario zaten.
‘Ehm, opmerkelijk` dacht ik nog…

Pas weken later klikte het ineens bij mij `Zou dit misschien iets te maken kunnen hebben met Ellen´s bezoek, want anders is het wel heeeeeeel toevallig dat ze van de een op de andere dag hun gedrag hebben aangepast?”

Na een korte check met Ellen, bleek dat zij inderdaad haar ‘magic’ heeft gedaan en een goed gesprek gehad heeft met de woevers.
Zo ja, ik geloof zeker dat er meer is dan alleen ’toeval’ en ben Ellen dankbaar dat ze mij en de honden heeft kunnen helpen.